Ah şu korku filmleri! Her defasında işte bu film diye düşünürken acaba kaç defa hayal kırıklığına uğrattılar beni, sayamıyorum şimdi. Yine aynı duygularla Insidious' u izlemeye başladım, ancak bu sefer yönetmen koltuğunda James Wan oturuyordu ve bu adam şimdiye kadar beni hayal kırıklığına uğratmadı.
Filmin temel aldığı konu, şimdiye kadar hiçbir korku filminde işlenmeyen astral seyahat üzerine. Kısaca açıklayacak olursak, insan ruhunun özellikle uyku sırasında bedenini terketmesi ve ufak çapta bir seyahate çıkması. Seyahat dediysem bavulunu alıp da 3-5 günlük, kafa dinlemelik kaçamaktan bahsetmiyorum. Filmde göreceğiniz bu ufak çaplı seyahatlerde; karanlık, kötü ruh gibi klişeleşmiş korku öğeleriyle birlikte tabiri caizse gerim gerim gerileceksiniz.
Kötü ruh modellemeleri korku filmlerinin iyi ya da berbat olarak nitelendirilmesinde başı çekiyor. Insidious, modellemelerde başarılı ancak bu konuya fazla takılmayın derim. Ne de olsa gerçekte var olmayan şeylerden bahsediyoruz, ne kadar inandırıcı olmasını bekleyebiliriz ki? Ancak, müzik derseniz işte orda film tam anlamıyla hakkını veriyor ve bir saniye bile rahat bırakmıyor. Bir ara kulaklığın sesini kıstım, itiraf ediyorum. Kurguya gelecek olursak, James Wan sürpriz sonları çok sever.Bu yüzden filmin ilerleyişi ile ilgili bir şey yazmayacağım. Sadece James Wan'ın yönetmenliğini yaptığı Testere filminin sonunda açık kalan ağızların yeni yeni kapandığını hatırlatmak isterim. Şaka şaka. O kadar değil tabi ama yine de bir korku filmlerine göre tatminkar diyebilirim. Ha bir de son olarak şunu belirteyim. Sakın ışığı açmayın. İyi seyirler.
0 yorum :
Yorum Gönder